Αν αλλάξει η πλευρά, αποσυντονίζονται.
Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν τη ρουτίνα.
Τους αρέσει να γίνονται όλα με τον τρόπο που έχουν συνηθίσει. Κοιμούνται πάντα από την ίδια πλευρά στο κρεβάτι. Θέλουν το μαξιλάρι τους στο ίδιο πάντα ύψος. Τόσο επίμονα, που όμοια με την πριγκίπισσα και το μπιζέλι, αν κάτι αλλάξει αδυνατούν να κοιμηθούν.
Τα πράγματα τους είναι σε καθορισμένη θέση, η γωνία στον καναπέ συγκεκριμένη και το πρόγραμμα διατροφής τους ανά μέρα, ακλόνητο.
Ξεκινούν να κάνουν έρωτα βγάζοντας πρώτα τις κάλτσες και φιλώντας έπειτα τον άλλο στο αριστερό αυτί. Από το αριστερό αυτί ξεκινούν όλα.
Αν αλλάξει η πλευρά, αποσυντονίζονται.
Αν γενικώς κάτι αλλάξει, αποσυντονίζονται.
Δεν είναι αρρώστια. Δεν είναι εμμονή. Κάποιος θα το έλεγε ψυχαναγκασμό. Αλλά δεν είναι ούτε κάτι τέτοιο.
Είναι απλά αγάπη για το συνηθισμένο. Το οικείο.
Αυτοί οι άνθρωποι δε θέλουν το διαφορετικό. Τους
ξεβολεύει. Τους αποπροσανατολίζει. Αγαπούν τη ζεστασιά του γνωστού. Κι ας το ζουν όλα τα χρόνια της ζωής τους. Κι ας μην κρύβει καμία έκπληξη πλέον.
Υπάρχουν και οι άλλοι. Εκείνοι που ζουν για να νιώθουν τις εκκρίσεις της αδρεναλίνης τους. Όχι απαραίτητα ζώντας επικινδύνως.
Την έκπληξη θέλουν.
Την διαρκή ανατροπή.
Το αναπάντεχο.
Κανένα πρόγραμμα, καμία τάξη, καμία ρουτίνα. Τη μισούν τη ρουτίνα. Τους αρρωσταίνει. Και η αρρώστια είναι γι’ αυτούς άνοστες σούπες και ζεστά γιαγιαδίστικα ροφήματα. Ενώ εκείνοι θέλουν πικάντικα και μπύρες. Θα φύγουν για διακοπές με ένα σακίδιο. Σκέτο και μισοάδειο.
Θα το κρεμάσουν χαλαρά στους ώμους και θα εξερευνήσουν. Τον κόσμο, τις αντοχές και τις επιθυμίες τους. Γιατί τις ακούν τις επιθυμίες. Και τις κάνουν όπου κι όποτε μπορούν, πράξη. Γιατί ξέρουν πως η ζωή είναι μικρή για να τη ζεις μες τη ρουτίνα. Μικρή για να τη σπαταλάς βυθισμένος σε έναν καναπέ με μια ανοιχτή τηλεόραση.
Μικρή φίλε μου.
Και οι δύο αυτοί τύποι, ζουν δίπλα δίπλα. Μπορεί να είναι και ζευγάρι. Αντισυμβατικό κι αρκετά αταίριαστο αλλά με κάποιο τρόπο μοναδικό . Με τη μοναδικότητα που μόνο η αγάπη μπορεί να προσφέρει. Εκείνη που γεφυρώνει τις διαφορές και αμβλύνει τις γωνίες.
Εμείς άραγε ποιος τύπος είμαστε; Αράζουμε στα κυβικά μας και τα δεδομένα που έχουμε δημιουργήσει;
Ή μήπως φορτωνόμαστε ένα σακίδιο κι ορμάμε στην περιπέτεια;
Όπως και να λέγεται αυτή… Εμπειρία, ρίσκο, έρωτας.
Μα πάνω από όλα ζωή.
Ζωή με όλες της τις ανάσες γεμάτες αέρα. Αέρα καθαρό κι αφιλτράριστο.
Τι από τα δύο είμαστε τελικά;
Δεν ξέρω να σας πω. Ίσως να είμαστε μια μίξη και των δύο. Η χρυσή τομή.
Εκείνη που θα αναζητήσει την ασφάλεια του σπιτιού μετά από ένα μεγάλο ταξίδι στο άγνωστο.
Εκείνη που θα αγαπήσει το δεδομένο, ύστερα από ένα ρίσκο στο ανεξερεύνητο.
Ίσως αυτό να είναι και το σωστό.
Αν βέβαια μπορεί κανείς να πει με απαρασάλευτη βεβαιότητα ποιο είναι σωστό και ποιο είναι λάθος σε αυτή τη ζωή.
Ίσως μόνο η ζωή.
Η ζωή.
Μία.
Μοναδική. Γιατί ποτέ κανείς δε γύρισε να υποστηρίξει τη συνέχεια της. Γι’ αυτό κι όλοι οι μεγάλοι σοφοί του κόσμου διακήρυξαν να μην αφήνουμε λεπτό να περνά ανεκμετάλλευτο. Δε μας πρέπει δευτερόλεπτο χαμένο.
Δεν ξέρω αν είναι μοναδική η ζωή. Δεν ασχολήθηκα ποτέ με μεταφυσικές ανησυχίες. Ξέρω μόνο πως εμείς πρέπει να την κάνουμε μοναδική. Πως; Μα ζώντας την όπως της αξίζει…
Μακριά από τον καναπέ…
Γεμάτη…Όνειρα, ταξίδια και ρίσκα…
Και που ξέρεις, μπορεί να αποδειχτεί μαγικό και το δεξί αυτί… Στεύη Τσούτση
diaforetiko
Via
Υπάρχουν άνθρωποι που αγαπούν τη ρουτίνα.
Τους αρέσει να γίνονται όλα με τον τρόπο που έχουν συνηθίσει. Κοιμούνται πάντα από την ίδια πλευρά στο κρεβάτι. Θέλουν το μαξιλάρι τους στο ίδιο πάντα ύψος. Τόσο επίμονα, που όμοια με την πριγκίπισσα και το μπιζέλι, αν κάτι αλλάξει αδυνατούν να κοιμηθούν.
Τα πράγματα τους είναι σε καθορισμένη θέση, η γωνία στον καναπέ συγκεκριμένη και το πρόγραμμα διατροφής τους ανά μέρα, ακλόνητο.
Ξεκινούν να κάνουν έρωτα βγάζοντας πρώτα τις κάλτσες και φιλώντας έπειτα τον άλλο στο αριστερό αυτί. Από το αριστερό αυτί ξεκινούν όλα.
Αν αλλάξει η πλευρά, αποσυντονίζονται.
Αν γενικώς κάτι αλλάξει, αποσυντονίζονται.
Δεν είναι αρρώστια. Δεν είναι εμμονή. Κάποιος θα το έλεγε ψυχαναγκασμό. Αλλά δεν είναι ούτε κάτι τέτοιο.
Είναι απλά αγάπη για το συνηθισμένο. Το οικείο.
Αυτοί οι άνθρωποι δε θέλουν το διαφορετικό. Τους
ξεβολεύει. Τους αποπροσανατολίζει. Αγαπούν τη ζεστασιά του γνωστού. Κι ας το ζουν όλα τα χρόνια της ζωής τους. Κι ας μην κρύβει καμία έκπληξη πλέον.
Υπάρχουν και οι άλλοι. Εκείνοι που ζουν για να νιώθουν τις εκκρίσεις της αδρεναλίνης τους. Όχι απαραίτητα ζώντας επικινδύνως.
Την έκπληξη θέλουν.
Την διαρκή ανατροπή.
Το αναπάντεχο.
Κανένα πρόγραμμα, καμία τάξη, καμία ρουτίνα. Τη μισούν τη ρουτίνα. Τους αρρωσταίνει. Και η αρρώστια είναι γι’ αυτούς άνοστες σούπες και ζεστά γιαγιαδίστικα ροφήματα. Ενώ εκείνοι θέλουν πικάντικα και μπύρες. Θα φύγουν για διακοπές με ένα σακίδιο. Σκέτο και μισοάδειο.
Θα το κρεμάσουν χαλαρά στους ώμους και θα εξερευνήσουν. Τον κόσμο, τις αντοχές και τις επιθυμίες τους. Γιατί τις ακούν τις επιθυμίες. Και τις κάνουν όπου κι όποτε μπορούν, πράξη. Γιατί ξέρουν πως η ζωή είναι μικρή για να τη ζεις μες τη ρουτίνα. Μικρή για να τη σπαταλάς βυθισμένος σε έναν καναπέ με μια ανοιχτή τηλεόραση.
Μικρή φίλε μου.
Και οι δύο αυτοί τύποι, ζουν δίπλα δίπλα. Μπορεί να είναι και ζευγάρι. Αντισυμβατικό κι αρκετά αταίριαστο αλλά με κάποιο τρόπο μοναδικό . Με τη μοναδικότητα που μόνο η αγάπη μπορεί να προσφέρει. Εκείνη που γεφυρώνει τις διαφορές και αμβλύνει τις γωνίες.
Εμείς άραγε ποιος τύπος είμαστε; Αράζουμε στα κυβικά μας και τα δεδομένα που έχουμε δημιουργήσει;
Ή μήπως φορτωνόμαστε ένα σακίδιο κι ορμάμε στην περιπέτεια;
Όπως και να λέγεται αυτή… Εμπειρία, ρίσκο, έρωτας.
Μα πάνω από όλα ζωή.
Ζωή με όλες της τις ανάσες γεμάτες αέρα. Αέρα καθαρό κι αφιλτράριστο.
Τι από τα δύο είμαστε τελικά;
Δεν ξέρω να σας πω. Ίσως να είμαστε μια μίξη και των δύο. Η χρυσή τομή.
Εκείνη που θα αναζητήσει την ασφάλεια του σπιτιού μετά από ένα μεγάλο ταξίδι στο άγνωστο.
Εκείνη που θα αγαπήσει το δεδομένο, ύστερα από ένα ρίσκο στο ανεξερεύνητο.
Ίσως αυτό να είναι και το σωστό.
Αν βέβαια μπορεί κανείς να πει με απαρασάλευτη βεβαιότητα ποιο είναι σωστό και ποιο είναι λάθος σε αυτή τη ζωή.
Ίσως μόνο η ζωή.
Η ζωή.
Μία.
Μοναδική. Γιατί ποτέ κανείς δε γύρισε να υποστηρίξει τη συνέχεια της. Γι’ αυτό κι όλοι οι μεγάλοι σοφοί του κόσμου διακήρυξαν να μην αφήνουμε λεπτό να περνά ανεκμετάλλευτο. Δε μας πρέπει δευτερόλεπτο χαμένο.
Δεν ξέρω αν είναι μοναδική η ζωή. Δεν ασχολήθηκα ποτέ με μεταφυσικές ανησυχίες. Ξέρω μόνο πως εμείς πρέπει να την κάνουμε μοναδική. Πως; Μα ζώντας την όπως της αξίζει…
Μακριά από τον καναπέ…
Γεμάτη…Όνειρα, ταξίδια και ρίσκα…
Και που ξέρεις, μπορεί να αποδειχτεί μαγικό και το δεξί αυτί… Στεύη Τσούτση
diaforetiko
Via
www.SPORstories.eu
SPORTS NEWS LIVE BET GAMES SCORES stoixhma olimpiakos- pao nea panathinaikos ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΠΑΟΚ ΑΕΚ ΑΣΤΕΙΑ VIDEO LIVESCORES POKER KAZINO YGEIA ANEKDOTA LIVE STREAM TV
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου