Είναι πια πολύ αργά...
Νομίζουμε πως γνωρίζουμε επακριβώς τις σκέψεις των ανθρώπων
και τις καταστάσεις μέσα στις οποίες ζουν, για τον απλό λόγο ότι δεν
ενδιαφερόμαστε γι’αυτές. Αν ενδιαφερόμασταν πραγματικά, θα γνωρίζαμε και με τρόπο να τις διερευνήσουμε. Κάποιοι ανθρωποι ανήκουν στην πιο κοινή ποικιλία ανθρώπινων
στρουθοκαμήλων, οι οποίες δεν κρύβουν το κεφάλι τους με την ελπίδα πως
δεν θα τις δουν, αλλά το κρύβουν για να μην δουν οι ίδιες ότι τις
βλέπουν.
Έχουν δημιουργήσει μια επίπλαστη, φαντασιακή για τον εαυτό τους εικόνα,
την οποία γνωρίζουν πως είναι ψευδής, όμως την αναδεικνύουν με κάθε
τρόπο, έχοντας παράλληλα την ψευδαίσθηση πως κρύβουν την αληθινή. Όμως δεν υπάρχει τίποτα πιο προφανές από το ψευδές.
Τα κάλπικα χαμόγελα, τις κάλπικες συμπεριφορές, τα κάλπικα βλέμματα.
Η αυτοκρατορία του ψεύδους.
Μια ψεύτικη ζωή πασπαλισμένη με χρυσόσκονη από κάρβουνο.
Μια χρυσόσκονη που θολώνει, τυφλώνει και φιμώνει. Η ανάδειξη του ψευδούς είναι η αυταπάρνηση του ίδιου σου του εαυτού.
Η απαξίωση όλων των καλών στοιχείων που κάποτε σε προσδιόριζαν και πλέον αποτελούν για σένα ξένο σώμα. Η οδύνη που προκαλεί η ανάσυρση των αναμνήσεων του αλλοτινού εαυτού σου είναι πλέον ανυπόφορη. Σε πνίγει σαν θηλιά, σου στερεί το οξυγόνο.
Κάποτε, τις μικρές εκείνες ώρες που νιώθεις το δανεικό κοστούμι να σε πλακώνει, αναρωτιέσαι το πως και το γιατί. Ένα γιατί που στοιχειώνει ακόμα και τους πιο ήρεμους εφιάλτες σου. Επειδή όνειρα έπαψες προ πολλού να βλέπεις. Στο μυαλό σου στριφογυρίζει σαν σβούρα ο στίχος του Σεφέρη «Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη». Οι λέξεις μπερδεύονται σ’ ένα ατέρμονο χορό. Αλλάζουν σειρά, αλλάζουν έννοια. Για ένα κόσμο κάλπικο, επίπλαστο και μάταιο. Για μια ψυχή που εκπορνεύεται χωρίς να ξέρει το τίμημα.» Η φωνή της ξεχασμένης σου συνείδησης ουρλιάζει στο αυτί σου.
Θέλεις να πάψεις να την ακούς, η ένταση της σου παραλύει τα νεύρα.
Στροβιλίζεσαι στον απόηχο της ανήμπορος να αντιδράσεις.
Προσπαθείς να θυμηθείς την τελευταία φορά που γέλασες με τη ψυχή σου
χωρίς να προσκολληθείς σε μια απατηλή επίφαση του κάλπικου κόσμου σου.
Αλήθεια, πόσο ακριβό είναι το γέλιο που εσύ ξεπούλησες;
Το πρόσωπό σου συσπάται από ένα μορφασμό πόνου. Είναι πια πολύ αργά για να επιστρέψεις εκεί που κάποτε βρισκόσουν.
Άρια Σωκράτους
kissmygrass
Via
Νομίζουμε πως γνωρίζουμε επακριβώς τις σκέψεις των ανθρώπων
και τις καταστάσεις μέσα στις οποίες ζουν, για τον απλό λόγο ότι δεν
ενδιαφερόμαστε γι’αυτές. Αν ενδιαφερόμασταν πραγματικά, θα γνωρίζαμε και με τρόπο να τις διερευνήσουμε. Κάποιοι ανθρωποι ανήκουν στην πιο κοινή ποικιλία ανθρώπινων
στρουθοκαμήλων, οι οποίες δεν κρύβουν το κεφάλι τους με την ελπίδα πως
δεν θα τις δουν, αλλά το κρύβουν για να μην δουν οι ίδιες ότι τις
βλέπουν.
Έχουν δημιουργήσει μια επίπλαστη, φαντασιακή για τον εαυτό τους εικόνα,
την οποία γνωρίζουν πως είναι ψευδής, όμως την αναδεικνύουν με κάθε
τρόπο, έχοντας παράλληλα την ψευδαίσθηση πως κρύβουν την αληθινή. Όμως δεν υπάρχει τίποτα πιο προφανές από το ψευδές.
Τα κάλπικα χαμόγελα, τις κάλπικες συμπεριφορές, τα κάλπικα βλέμματα.
Η αυτοκρατορία του ψεύδους.
Μια ψεύτικη ζωή πασπαλισμένη με χρυσόσκονη από κάρβουνο.
Μια χρυσόσκονη που θολώνει, τυφλώνει και φιμώνει. Η ανάδειξη του ψευδούς είναι η αυταπάρνηση του ίδιου σου του εαυτού.
Η απαξίωση όλων των καλών στοιχείων που κάποτε σε προσδιόριζαν και πλέον αποτελούν για σένα ξένο σώμα. Η οδύνη που προκαλεί η ανάσυρση των αναμνήσεων του αλλοτινού εαυτού σου είναι πλέον ανυπόφορη. Σε πνίγει σαν θηλιά, σου στερεί το οξυγόνο.
Κάποτε, τις μικρές εκείνες ώρες που νιώθεις το δανεικό κοστούμι να σε πλακώνει, αναρωτιέσαι το πως και το γιατί. Ένα γιατί που στοιχειώνει ακόμα και τους πιο ήρεμους εφιάλτες σου. Επειδή όνειρα έπαψες προ πολλού να βλέπεις. Στο μυαλό σου στριφογυρίζει σαν σβούρα ο στίχος του Σεφέρη «Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη». Οι λέξεις μπερδεύονται σ’ ένα ατέρμονο χορό. Αλλάζουν σειρά, αλλάζουν έννοια. Για ένα κόσμο κάλπικο, επίπλαστο και μάταιο. Για μια ψυχή που εκπορνεύεται χωρίς να ξέρει το τίμημα.» Η φωνή της ξεχασμένης σου συνείδησης ουρλιάζει στο αυτί σου.
Θέλεις να πάψεις να την ακούς, η ένταση της σου παραλύει τα νεύρα.
Στροβιλίζεσαι στον απόηχο της ανήμπορος να αντιδράσεις.
Προσπαθείς να θυμηθείς την τελευταία φορά που γέλασες με τη ψυχή σου
χωρίς να προσκολληθείς σε μια απατηλή επίφαση του κάλπικου κόσμου σου.
Αλήθεια, πόσο ακριβό είναι το γέλιο που εσύ ξεπούλησες;
Το πρόσωπό σου συσπάται από ένα μορφασμό πόνου. Είναι πια πολύ αργά για να επιστρέψεις εκεί που κάποτε βρισκόσουν.
Άρια Σωκράτους
kissmygrass
Via
www.SPORstories.eu
SPORTS NEWS LIVE BET GAMES SCORES stoixhma olimpiakos- pao nea panathinaikos ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΠΑΟΚ ΑΕΚ ΑΣΤΕΙΑ VIDEO LIVESCORES POKER KAZINO YGEIA ANEKDOTA LIVE STREAM TV
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου