Όσο διαφορετικές κι αν είναι οι καταστάσεις, πάντα έχουν πράγματα να μας διδάξουν. Το 2012 είδαμε έναν άνθρωπο χωρίς πόδια να διεκδικεί εισιτήριο για τελικό Ολυμπιάδας και έναν θρύλο να γκρεμίζεται από το θρόνο του, είδαμε πιτσιρίκια αουτσάιντερ να επικρατούν της άπαιχτης ρώσικης αρκούδας και φαβορί υπεραθλητές να δικαιώνουν τον τίτλο τους. Επιτυχίες, αποτυχίες και παρολίγον θριάμβους, όλα να έχουν τη σημασία τους. Τι κρατάμε από το αθλητικό 2012;.....
Κάποιες φορές το κεφάλι και η καρδιά λένε διαφορετικά πράγματα και είναι ΟΚ αν δεν μπορείς να αποφασίσεις
Σήκωσε τη σημαία της Νοτίου Αφρικής, έτρεξε στον ημιτελικό των 400 μέτρων, κι αγωνίστηκε ακόμα και στον τελικό της σκυταλοδρομίας 4x400- κι όλα αυτά δίχως να έχει πόδια. Η ιστορία του Όσκαρ Πιστόριους ήταν το επίκεντρο κάθε συζήτησης το καλοκαίρι στη διάρκεια της Ολυμπιάδας, ένα σύμβολο θέλησης, ελπίδας και θριάμβου. Ταυτόχρονα, ένας αθλητής που μάλλον, χάρη στα μεταλλικά του πόδια, λάμβανε ανεπαίσθητα (αλλά υπαρκτά) πλεονεκτήματα σε σχέση με τους αντιπάλους τους. Ο θαυμασμός όλων ήταν δεδομένος, αλλά οι ενστάσεις υπήρχαν και η συζήτηση περί του αν είναι σωστό ή όχι να συμμετέχει στην Ολυμπιάδα ο “Blade Runner” δεν κόπασε ποτέ. Συμπέρασμα δε βρέθηκε, γιατί σε πολλές περιπτώσεις οι άνθρωποι διαφωνούσαν ακόμα και με τον εαυτό τους. Το οποίο είναι και κατανοητό. Δεν πειράζει: Ας καταγραφεί αυτή η μεγάλη, ιστορική στιγμή, δεν χρειάζεται να τελεσιδικούμε για τα πάντα.
Δεν ξέρουμε αν είναι δυνατότερος ο άνθρωπος ή η μηχανή, αλλά μαζί δεν παίζονται
Στο τελευταίο 1/3 της φετινής σεζόν Φόρμουλα 1, οι τσακωμοί όλοι αφορούσαν το κατά πόσο αξίζει το πρωτάθλημα ο Αλόνσο που έτρεχε με το περιορισμένο μονοθέσιο της Ferrari ή ο Φέτελ (ήδη δις παγκόσμιος πρωταθλητής) που όμως είχε το μαγικό μονοθέσιο της Red Bull. Το μονοθέσιο είναι τόσο κακό που στα δοκιμαστικά ο Αλόνσο βρίσκεται συνήθως στην πίσω άκρη της δεκάδας, λένε οι μεν. Όταν η Red Bull ψαχνόταν από τις αλλαγές στους κανονισμούς και έμεινε πολύ πίσω, ο Αλόνσο είχε την ευκαιρία του αλλά δε την εκμεταλλεύτηκε όπως έπρεπε, απαντούν οι δε. Ο Αλόνσο ήταν άτυχος, τον πέταξαν έξω σε 2 αγώνες χωρίς να ευθύνεται, ανταπαντούν οι μεν. Ο Φέτελ έχει εγκαταλείψει μόνο με ευθύνη του ‘μαγικού μονοθεσίου’ του, ξαναπαντούν οι δε. Ωραία, ΟΚ. Καλά επιχειρήματα από δύο πλευρές, για δύο σπουδαίους πιλότους. Αλλά αυτές οι κουβέντες έχουν τον τρόπο τους να λύνονται μόνες τους, εν προκειμένω με τον Φέτελ να παίρνει το τρίτο του συνεχόμενο πρωτάθλημα μετά από έναν συγκλονιστικό τελευταίο αγώνα. Το δίλημμα δεν ήταν ποτέ άνθρωπο ή μηχανή- ήταν μια επίδειξη του πόσο ανίκητος είσαι όταν διαθέτεις και τα δύο.
Δεν υπάρχει ταβάνι
Ο Μάικλ Φελπς έγινε ο Ολυμπιονίκης με τα περισσότερα μετάλλια στην ιστορία (έφτασε τελικά τα 22), κερδίζοντας ‘μόλις’ 6 στην Ολυμπιάδα του Λονδίνου. Ο Λιονέλ Μέσι από αγώνα σε αγώνα θα σπάσει το ρεκόρ των 85 γκολ σε μια χρονιά του Γκερτ Μίλερ. Και για τα δύο μπορείς να πεις ό,τι θες, από το ότι η κολύμβηση έχει πλεονέκτημα έναντι άλλων αθλημάτων επειδή δίνει μετάλλια για ένα σωρό αποστάσεις και στυλ, μέχρι ότι η Μπαρτσελόνα παίζει 873 ματς τη χρονιά και σκοράρει ασταμάτητα. Αλλά έχει τόση σημασία; Ξαναδές τους αριθμούς.
Δεν υπάρχει πεπρωμένο
Πώς καμιά φορά κοιτάς μια ομάδα και σκέφτεσαι, ‘αυτοί όπως είναι τώρα, πιτσιρικάδες, ομαδάρα, φοβερή χημεία, το έχουν γραφτό τους να κερδίσουν 5 πρωταθλήματα και να γίνουν η επόμενη μεγάλη δυναστεία’; Ε, τελικά ποτέ δε μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτα. Δηλαδή αν είχαμε υπάρξει ποτέ βέβαια για κάτι στο ΝΒΑ, ήταν ότι οι OKC με Ντουράντ-Γουέστμπρουκ-Χάρντεν θα γίνονταν κάτι σαν τους νέους Bulls με Τζόρνταν-Πίπεν-Ρόντμαν. Όχι; Όλοι αυτό πιστεύαμε. Ήταν τέλειο. Η χημεία τους φανταστική. Τους έβλεπες να τα σαρώνουν όλα στα ‘10s. Και τότε η Thunder αντάλλαξε τον Χάρντεν στο Χιούστον. Μπορεί η OKC και πάλι να πάρει 5 πρωταθλήματα, δεν ξέρεις ποτέ, αλλά η απουσία του τυπάρα με τα μούσια θα θυμίζει πάντα πως είμαστε στο ‘κακό’ timeline, στο χαλασμένο μέλλον.
Γκρέμισε τα είδωλά σου
Λανς Άρμστρονγκ, ήσουν ένα πολύ-πολύ κακό παιδί. Αλλά όσο κι αν κάθε μαρτυρία και κάθε κατάθεση ζωγράφιζε μια ακόμα πιο τρομακτικά αρνητική εικόνα για τον πάλαι ποτέ επτάκις νικητή του Γύρου της Γαλλίας, η ουσία είναι πως όλο αυτό γύριζε μπούμερανγκ όχι μόνο απέναντι στο ίδιο το άθλημα της ποδηλασίας, αλλά και σε όλους εμάς. Η ιστορία με τον Λανς Άρμστρονγκ πρέπει πάνω απ’όλα να μας ωθήσει να επανεξετάσουμε τι είναι αυτό που περιμένουμε από τους αθλητές κι από τον αθλητισμό γενικότερα. Αναπόφευκτα, η σκιά του Λανς θα σέρνεται στο εξής πάνω από κάθε μεγάλη υπέρβαση. Ίσως αυτό να είναι και καλό.
Δεν υπάρχει ανίκητη ομάδα
Ας πούμε στο ποδόσφαιρο, αν έχει δει κάτι όσο κοντά γίνεται σε ανίκητη ομάδα στη γενιά μας, είναι η Μπαρτσελόνα του Πεπ Γουαρδιόλα. Στη διάρκεια μίας βδομάδας πέρσι, η Μπαρτσελόνα ηττήθηκε από την Τσέλσι χωρίς ακόμα να έχουμε καταλάβει πώς, ύστερα ηττήθηκε εντός έδρας από τη Ρεάλ χάνοντας το πρωτάθλημα για πρώτη φορά, και μετά πάλι δεν νίκησε την Τσέλσι (αυτό κι αν δεν έχουμε καταλάβει πώς), μένοντας έξω κι από το Τσάμπιονς Λιγκ. Ένα από τα δύο πες συμβαίνει, αλλά η Πιο Ανίκητη ομάδα της γενιάς μας, έχασε μέσα σε λίγες μέρες τα πάντα. Κάθε φορά που είσαι έτοιμος να αποδεχτείς πως κάτι δεν μπορεί να γίνει, είναι άπιαστο, πως κάποιος “δεν παίζεται”, σκέψου πως το 2012 η Μπαρτσελόνα έχασε το Τσάμπιονς Λιγκ από την Τσέλσι και το πρωτάθλημα από τη Ρεάλ, μέσα σε λίγες μέρες, στην έδρα της.
Η γοητεία του αουτσάιντερ είναι διαχρονική
Ακόμα κι ως δηλωμένος βάζελος με διαρκείας, δε μπόρεσα παρά να ενθουσιαστώ με αυτό που κατάφεραν πέρσι τα μωρά του Ίβκοβιτς. Οι γαμάτες αθλητικές ιστορίες ξεπερνούν τις παδικές προτιμήσεις. Και αυτό που είδαμε στο περσινό Final Four, ήταν σαν μια ακόμα από αυτές τις ταινίες τύπου “Mighty Ducks”: Τα πιτσιρίκια που κανείς δεν υπολογίζει, ενάντια στην τέλεια ρώσικη μηχανή. Έπρεπε να φοράνε και μαύρα για να δέσει το γλυκό.
Κάποιες φορές είναι λυτρωτικό να βλέπεις το φαβορί να θριαμβεύει
Ξέρεις, όλοι περίμεναν ας πούμε ότι η Τζέσικα Ένις θα κέρδιζε στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου. Ήταν το Πρόσωπο των Αγώνων. Έκανε αυτό λιγότερο σπουδαία τη στιγμή του θριάμβου της, με ένα στάδιο να σείεται, την ίδια να κλαίει, κι ένα έθνος να την προσκυνά την επόμενη μέρα; Όχι. (Αν απάντησες ναι, σε περιμένει ένα afterlife μέσα σε καζάνι, ΑΨΥΧΕ.) Πάντα η τάση μας είναι να στηρίζουμε τα αουτσάιντερ για χίλιους δυο λόγους, αλλά κάποιες φορές υπάρχει αξία στο απλώς να παραιτηθείς στην αξία της επικράτησης του φαβορί. Δες και στο ΝΒΑ: Ήταν τρομερό που οι Μάβερικς του Ντιρκ Νοβίτσκι υπέταξαν τους Χιτ την πρώτη χρονιά (γιατί οι Χιτ ήταν αντιπαθητικοί και γιατί ο Ντιρκ δε γινόταν να μείνει χωρίς δαχτυλίδι διάολε), αλλά όταν φέτος το Μαϊάμι κέρδισε τους τελικούς με μεγάλη ευκολία, αν δεν έδωσες ένα χειροκρότημα στον Λεμπρόν, τότε σε αφήνω στο έλεος του Στέφανου Τριαντάφυλλου.
Αν γκρεμοτσακιστείς, σήκω πάνω. Και το εννοώ.
Ναι, το είπε κι ο Μπάτμαν του Νόλαν αυτό το κλισέ, αλλά το εννοώ, όχι αστεία. Όχι φιλολογικά. Στο NFL φέτος έχουμε δει το comeback story της δεκαετίας και βάλε. Ο Πέιτον Μάνινγκ (με 4 MVP κι ένα Super Bowl, ο μεγαλύτερος quarterback όλων των εποχών πιθανότατα) έμεινε μια ολόκληρη σεζόν μακριά από την αγωνιστική δράση, έκανε 4 εγχειρήσεις στο λαιμό του, για μήνες δεν ήταν σίγουρο αν θα μπορέσει ξανά να πασάρει με το δεξί του χέρι, ακούστηκε έντονα ότι θα αποσυρθεί. Όμως εκείνος επέστρεψε, πήγε σε άλλη ομάδα (μετά από 14 χρόνια στην ίδια), και έχοντας τα καλύτερα στατιστικά του πρωταθλήματος, την οδηγεί στην 2η καλύτερη χρονιά της μετά το 1998, όντας φαβορί για το 5ο του βραβείο MVP. Αντιστοίχως, εκεί που όλοι είχαν ξεγράψει τον Ρότζερ Φέντερερ ως θρυλικό τενίστα σε ένα παρατεταμένο λυκόφως της καριέρας του, ανήμπορο να κοντράρει τη νέα γενιά, εκείνος κέρδισε το πρώτο του Γκραν Σλαμ μετά το 2010, επέστρεψε για τρίτη φορά στο #1 μετά από δύο χρόνια (κανείς δε το είχε καταφέρει αυτό ως τώρα) και ξεπέρασε τον Σάμπρας, για τις περισσότερες βδομάδες #1 στην ιστορία του τένις. Έπρεπε να φτάσει στα 31, 3 χρόνια μετά τη μεγάλη ακμή του, για να σφραγίσει τη θέση του ως (σύμφωνα με κάθε πιθανή μέτρηση) ο μεγαλύτερος τενίστας όλων των εποχών.
Αν είσαι σε μουσικό Φεστιβάλ και η ομάδα που υποστηρίζεις στο Euro, έχοντας ξεπεράσει κάθε προσδοκία και πρόβλεψη, παίζει στον τελικό εναντίον της Ισπανίας, μην θυσιάσεις 2-3 live για να πας σε ένα καφέ να δεις τον αγώνα.
Εμείς με τη σειρά μας δεν ξεχνάμε την Παραολυμπιάδα και τα δικά μας παιδιά που έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους χωρίς κρατική βοήθεια και έκαναν ότι είναι δυνατόν γιά τη χώρα τους
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου