Προσπαθώντας ως Ελληνες να ξαναβρούμε το κέφι μας για Μουντιάλ και όσο το μυαλό «παγώνει» ή τέλος πάντων προσπαθεί να το κάνει από τον αποκλεισμό από την Κόστα Ρίκα, φτάνει η ώρα να ανοίξει η συζήτηση για την επόμενη ημέρα…
της Εθνικής. Κακά τα ψέματα, άλλωστε κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του, όλοι μας λίγο πολύ την έχουμε ξεκινήσει στα «παιχνίδια» του μυαλού μας. Διότι την περιμέναμε…
Η αλήθεια είναι ότι το ερώτημα «άραγε πότε ξανά θα έχουμε μια τέτοια ευκαιρία για πρόκριση στους 8 του Παγκοσμίου Κυπέλλου», μάς βασανίζει τούτες τις ώρες. Αφενός, όμως, για να είμαστε δίκαιοι, τέτοιες νίκες όπως αυτή που μας «άρπαξε» η Κόστα Ρίκα χωρίς να είναι καλύτερη, έχουμε πάρει κι εμείς πολλές σε όλη αυτή την διαδρομή μας τα τελευταία δέκα χρόνια. Αφετέρου, αυτή η σκέψη που μας βασανίζει αποτελεί στην πραγματικότητα και την πιο καλή πάσα (είδατε, γράφω πάσα και σκέφτομαι αυτή που δεν έδωσε σωστά ο Μήτρογλου στην αντεπίθεση 5-2) για την εκκίνηση της κουβέντας για την επόμενη μέρα της Εθνικής. Για να είμαστε σε θέση, με λίγα λόγια, να το ξανακάνουμε. Να ξαναβρούμε την ευκαιρία να παίζουμε για την πρόκριση στα προημιτελικά του Μουντιάλ.
Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα δεν έχει πολύ χρόνο για να ετοιμαστεί για την επόμενη διοργάνωση. Δεν έχει καν φιλικό παιχνίδι, έστω αυτά τα «σκοτωμένα» τον Δεκαπενταύγουστο, προτού στις 7 Σεπτεμβρίου παίξει την πρώτη αγωνιστική για τα προκριματικά του Euro 2016, κόντρα στην Ρουμανία στο (κεκλεισμένων των Θυρών) Καραϊσκάκη. Με λίγα λόγια ο Κλαούντιο Ρανιέρι θα κάνει πρεμιέρα στον πάγκο της Εθνικής χωρίς πρώτα να έχει τεστάρει την ομάδα του, χωρίς στην πραγματικότητα να την έχει γνωρίσει, και μάλιστα σε ένα παιχνίδι must win για την Εθνική, αν θεωρήσουμε (που μάλλον έτσι είναι) ότι οι Ρουμάνοι είναι οι βασικοί αντίπαλοί μας, σε σχέση με Ουγγαρία, Φινλανδία, Βόρεια Ιρλανδία και Νησιά Φερόε.
Ας μην γελιόμαστε, η Εθνική ζει πλέον, από το «αντίο» της στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, τη μετάβασή της σε μια νέα εποχή. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει. Για την ακρίβεια, την τελευταία δεκαετία των επιτυχιών είναι η τρίτη. Πέρασε μία δύσκολη, ανώμαλη και μακράς διάρκειας και μία ίσως αναπάντεχα εύκολη και ομαλή. Σε κάθε περίπτωση, όμως, μία μετάβαση ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις αν θα είναι πετυχημένη. Στην Εθνική μας πήρε μια χαμένη πρόκριση, στο Μουντιάλ του 2006 και μία χαμένη παρουσία σε τελική φάση, στο Euro 2008, για να περάσει από την εποχή του 2004 στην επόμενη. Δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση αυτή.
Στην ουσία άρχισε, με μία νέα γενιά ποδοσφαιριστών, να βρίσκει την ισορροπία της από τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2010 και πάτησε στα πόδια της εκεί, στη Νότια Αφρική (έστω με τη μικρή επιτυχία του πρώτου γκολ σε Μουντιάλ, της πρώτης νίκης, της ανταγωνιστικής παρουσίας στον όμιλο). Και αμέσως έπρεπε και πάλι να περάσει σε μια νέα εποχή. Από εκείνη του Οτο Ρεχάγκελ σε εκείνη του Φερνάντο Σάντος. Αυτό έγινε πιο εύκολα, για έναν πολύ σημαντικό λόγο. Τον Πορτογάλο τεχνικό και τον ξέραμε και κυρίως, μας ήξερε κι εκείνος. Κάπως έτσι, επίσης με μια νέα γενιά ποδοσφαιριστών, ήρθαν οι παρουσίες σε δύο τελικές φάσεις, Euro 2012 και Μουντιάλ 2014, αλλά και οι δύο προκρίσεις από τον όμιλο.
Η Εθνική βρίσκεται, λοιπόν, και πάλι σε μια μεταβατική περίοδο. Πιθανότατα πιο δύσκολη από τις υπόλοιπες δύο που είχε να διαχειριστεί. Διότι τώρα αναλαμβάνει ένας προπονητής με τον οποίο το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει «συστηθεί». Και το κάνει, όπως είπαμε, άγαρμπα, χωρίς να τον μάθουμε και να μας μάθει έστω σε μία κλήση, σε μία αποστολή, σε ένα φιλικό. Επιπλέον, για πρώτη φορά η Εθνική καλείται πια να βρει τους επόμενους «αρχηγούς» της. Με ή χωρίς περιβραχιόνιο. Μέχρι τώρα σε αυτές τις επικίνδυνες – γιατί πάντα τέτοιες είναι – μεταβάσεις της από τη μία εποχή στην άλλη είχε ανθρώπους να κρατούν τα μπόσικα. Οσο υπήρχαν Καραγκούνης και Κατσουράνης (αν δεν συνεχίσει στην Εθνική) δεν υπήρχε ποτέ η αμφιβολία για το ποιοι θα δώσουν τη σκυτάλη στους επόμενους, ποιοι θα καθοδηγήσουν, θα αναλύσουν, θα εξηγήσουν.
Το ποιοι θα αναλάβουν τώρα να το κάνουν είναι ένα ζήτημα. Και σε μια ομάδα που συγκεντρώνεται μια στο τόσο, είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Το οποίο ήρθε η ώρα πια, νομοτελειακά θα γινόταν, να αντιμετωπίσουμε ως Εθνική ομάδα. Ισως η πιο σημαντική παρακαταθήκη που αφήνει στην ελληνική ομάδα το Μουντιάλ της Βραζιλίας είναι η εμπιστοσύνη που δημιούργησαν κάποιοι διεθνείς ότι έχουν τα κότσια να αναλάβουν το ρόλο. Αλλά και πάλι, μόνο η πράξη μπορεί να αποδείξει του λόγου το αληθές…
Πώς, λοιπόν, το λένε οι προπονητές με τις κλισέ φράσεις και το ίδιο σε όλους τους ύφος μετά από νίκες; «Δεν έχουμε χρόνο να χαρούμε, υπάρχει παιχνίδι μπροστά μας». Ας το πούμε κι εμείς κάπως έτσι, μήπως και απαλύνουμε λίγο τον πόνο του αποκλεισμού: «Δεν προλαβαίνουμε, η επόμενη ημέρα της Εθνικής ξεκίνησε». Οσο πιο γρήγορα γίνει συνείδηση, τόσο πιο ομαλή θα είναι…
Πηγή: www.coppa.gr
Via
της Εθνικής. Κακά τα ψέματα, άλλωστε κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από το δάχτυλό του, όλοι μας λίγο πολύ την έχουμε ξεκινήσει στα «παιχνίδια» του μυαλού μας. Διότι την περιμέναμε…
Η αλήθεια είναι ότι το ερώτημα «άραγε πότε ξανά θα έχουμε μια τέτοια ευκαιρία για πρόκριση στους 8 του Παγκοσμίου Κυπέλλου», μάς βασανίζει τούτες τις ώρες. Αφενός, όμως, για να είμαστε δίκαιοι, τέτοιες νίκες όπως αυτή που μας «άρπαξε» η Κόστα Ρίκα χωρίς να είναι καλύτερη, έχουμε πάρει κι εμείς πολλές σε όλη αυτή την διαδρομή μας τα τελευταία δέκα χρόνια. Αφετέρου, αυτή η σκέψη που μας βασανίζει αποτελεί στην πραγματικότητα και την πιο καλή πάσα (είδατε, γράφω πάσα και σκέφτομαι αυτή που δεν έδωσε σωστά ο Μήτρογλου στην αντεπίθεση 5-2) για την εκκίνηση της κουβέντας για την επόμενη μέρα της Εθνικής. Για να είμαστε σε θέση, με λίγα λόγια, να το ξανακάνουμε. Να ξαναβρούμε την ευκαιρία να παίζουμε για την πρόκριση στα προημιτελικά του Μουντιάλ.
Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα δεν έχει πολύ χρόνο για να ετοιμαστεί για την επόμενη διοργάνωση. Δεν έχει καν φιλικό παιχνίδι, έστω αυτά τα «σκοτωμένα» τον Δεκαπενταύγουστο, προτού στις 7 Σεπτεμβρίου παίξει την πρώτη αγωνιστική για τα προκριματικά του Euro 2016, κόντρα στην Ρουμανία στο (κεκλεισμένων των Θυρών) Καραϊσκάκη. Με λίγα λόγια ο Κλαούντιο Ρανιέρι θα κάνει πρεμιέρα στον πάγκο της Εθνικής χωρίς πρώτα να έχει τεστάρει την ομάδα του, χωρίς στην πραγματικότητα να την έχει γνωρίσει, και μάλιστα σε ένα παιχνίδι must win για την Εθνική, αν θεωρήσουμε (που μάλλον έτσι είναι) ότι οι Ρουμάνοι είναι οι βασικοί αντίπαλοί μας, σε σχέση με Ουγγαρία, Φινλανδία, Βόρεια Ιρλανδία και Νησιά Φερόε.
Ας μην γελιόμαστε, η Εθνική ζει πλέον, από το «αντίο» της στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, τη μετάβασή της σε μια νέα εποχή. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει. Για την ακρίβεια, την τελευταία δεκαετία των επιτυχιών είναι η τρίτη. Πέρασε μία δύσκολη, ανώμαλη και μακράς διάρκειας και μία ίσως αναπάντεχα εύκολη και ομαλή. Σε κάθε περίπτωση, όμως, μία μετάβαση ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις αν θα είναι πετυχημένη. Στην Εθνική μας πήρε μια χαμένη πρόκριση, στο Μουντιάλ του 2006 και μία χαμένη παρουσία σε τελική φάση, στο Euro 2008, για να περάσει από την εποχή του 2004 στην επόμενη. Δεν ήταν καθόλου εύκολη υπόθεση αυτή.
Στην ουσία άρχισε, με μία νέα γενιά ποδοσφαιριστών, να βρίσκει την ισορροπία της από τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2010 και πάτησε στα πόδια της εκεί, στη Νότια Αφρική (έστω με τη μικρή επιτυχία του πρώτου γκολ σε Μουντιάλ, της πρώτης νίκης, της ανταγωνιστικής παρουσίας στον όμιλο). Και αμέσως έπρεπε και πάλι να περάσει σε μια νέα εποχή. Από εκείνη του Οτο Ρεχάγκελ σε εκείνη του Φερνάντο Σάντος. Αυτό έγινε πιο εύκολα, για έναν πολύ σημαντικό λόγο. Τον Πορτογάλο τεχνικό και τον ξέραμε και κυρίως, μας ήξερε κι εκείνος. Κάπως έτσι, επίσης με μια νέα γενιά ποδοσφαιριστών, ήρθαν οι παρουσίες σε δύο τελικές φάσεις, Euro 2012 και Μουντιάλ 2014, αλλά και οι δύο προκρίσεις από τον όμιλο.
Η Εθνική βρίσκεται, λοιπόν, και πάλι σε μια μεταβατική περίοδο. Πιθανότατα πιο δύσκολη από τις υπόλοιπες δύο που είχε να διαχειριστεί. Διότι τώρα αναλαμβάνει ένας προπονητής με τον οποίο το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν έχει «συστηθεί». Και το κάνει, όπως είπαμε, άγαρμπα, χωρίς να τον μάθουμε και να μας μάθει έστω σε μία κλήση, σε μία αποστολή, σε ένα φιλικό. Επιπλέον, για πρώτη φορά η Εθνική καλείται πια να βρει τους επόμενους «αρχηγούς» της. Με ή χωρίς περιβραχιόνιο. Μέχρι τώρα σε αυτές τις επικίνδυνες – γιατί πάντα τέτοιες είναι – μεταβάσεις της από τη μία εποχή στην άλλη είχε ανθρώπους να κρατούν τα μπόσικα. Οσο υπήρχαν Καραγκούνης και Κατσουράνης (αν δεν συνεχίσει στην Εθνική) δεν υπήρχε ποτέ η αμφιβολία για το ποιοι θα δώσουν τη σκυτάλη στους επόμενους, ποιοι θα καθοδηγήσουν, θα αναλύσουν, θα εξηγήσουν.
Το ποιοι θα αναλάβουν τώρα να το κάνουν είναι ένα ζήτημα. Και σε μια ομάδα που συγκεντρώνεται μια στο τόσο, είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Το οποίο ήρθε η ώρα πια, νομοτελειακά θα γινόταν, να αντιμετωπίσουμε ως Εθνική ομάδα. Ισως η πιο σημαντική παρακαταθήκη που αφήνει στην ελληνική ομάδα το Μουντιάλ της Βραζιλίας είναι η εμπιστοσύνη που δημιούργησαν κάποιοι διεθνείς ότι έχουν τα κότσια να αναλάβουν το ρόλο. Αλλά και πάλι, μόνο η πράξη μπορεί να αποδείξει του λόγου το αληθές…
Πώς, λοιπόν, το λένε οι προπονητές με τις κλισέ φράσεις και το ίδιο σε όλους τους ύφος μετά από νίκες; «Δεν έχουμε χρόνο να χαρούμε, υπάρχει παιχνίδι μπροστά μας». Ας το πούμε κι εμείς κάπως έτσι, μήπως και απαλύνουμε λίγο τον πόνο του αποκλεισμού: «Δεν προλαβαίνουμε, η επόμενη ημέρα της Εθνικής ξεκίνησε». Οσο πιο γρήγορα γίνει συνείδηση, τόσο πιο ομαλή θα είναι…
Πηγή: www.coppa.gr
Via
www.SPORstories.eu .
SPORTS NEWS LIVE BET GAMES SCORES stoixhma olimpiakos- pao nea panathinaikos ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΠΑΟΚ ΑΕΚ ΑΣΤΕΙΑ VIDEO LIVESCORES POKER KAZINO YGEIA ANEKDOTA LIVE STREAM TV
Πώς κερδίζω χρήματα από το internet ; Πώς βγάζω λεφτά από το σπίτι ; Που θα θα βρω δουλειά χωρίς κεφάλαια ; Έχω δουλειά αλλά δεν μου φτάνει ο μισθός και τι να κάνω για να ενισχύσω το εισόδημά μου ; Που να βρω δουλειά με τέτοια κρίση τώρα που είμαι άνεργος ;
Για να μάθεις τις απαντήσεις πάτησε τώρα ΕΔΩ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου